De hik is een benaming voor herhaalde, onwillekeurige samentrekkingen van het middenrif. De ademhaling stokt door de abrupte afsluiting van het strottenhoofd, het resultaat hiervan is een hik. De normale samentrekking van het middenrif wordt geregeld door de middenrifzenuw. Deze heet officieel de nervus phrenicus.
De middenrifzenuw loopt van de hals tot de borstholte. Wanneer er ergens in dit traject een versperring of verstoring in de zenuwoverdracht plaatsvindt kan men de hik krijgen. De kans op hikken is groter wanneer je maag groter dan normaal is en dus is uitgezet, zoals het geval
is na het nuttigen van een maaltijd of het consumeren van vele glazen alcohol.
Hikken is over het algemeen een onschuldig verschijnsel en gaat vanzelf weer over. In sommige gevallen kan de hik echter wel dagen aanhouden wat het eten en slapen ernstig belemmert. In zeer zeldzame gevallen is een langdurige hik een verschijnsel van een ernstige kwaal.
Er gaan diverse methoden de ronde over hoe je het beste van hikken af kan komen, die niet allemaal even effectief zijn. Een kleine greep: de adem lang inhouden, inademen en uitademen in een papieren zak, peper opsnuiven, een lepel suiker maken of je aan het schrikken laten maken. Ook het opzeggen van het verse “hikke sprikke sprauw, ik geef de hik aan jou, ik geef de hik aan een ander man, die de hik gebruiken kan” wordt dikwijls geadviseerd, maar dit is natuurlijk een en al fabeltje.